Στο τέλος της σεζόν 2003-2004 ο Παναθηναϊκός παίρνει το πρωτάθλημα και βάζει τέρμα στο σερί των συνεχόμενων κατακτήσεων του αιώνιου αντιπάλου του. Ο κόσμος του τριφυλλιού τραγουδά ρυθμικά «αυτή η κούπα θα φτάσει στ’ άστρα, για τον Γιάννη τον Κυράστα», ως φόρο τιμής στον άνθρωπο που δημιούργησε μερικά χρόνια πριν μία ομάδα που άξιζε ίσως όσο καμία άλλη «βασίλισσα δίχως στέμμα» στην Ελλάδα το να το πετύχει νωρίτερα.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν πως ο αδικοχαμένος πρώην ποδοσφαιριστής και τεχνικός είχε φτιάξει ένα από τα καλύτερα σύνολα στην ιστορία των πρασίνων. Συγκρινόμενο με τη γενιά του αήττητου, εκείνη του Γουέμπλεϊ κι αυτές που έπαιξαν δύο φορές στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και του Champions League το 1985 και το 1996.
Η ομάδα του Κυράστα δεν πέτυχε τίποτα από όλα αυτά. Το ποδόσφαιρο που έπαιξε όμως και η αίσθηση ανωτερότητας που δημιούργησε στους οπαδούς παραμένουν δίχως ταίρι ακόμη και σήμερα. Μπορεί αυτό να μην αποτυπώθηκε σε τίτλους, αλλά το έκανε σε ευρωπαϊκή αγωνιστική συμπεριφορά στο γήπεδο, αντίστοιχη της οποίας δεν είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο έκτοτε.
Ένας ελληνικός σύλλογος που μπορούσε να κατεβαίνει τελευταία αγωνιστική φάσης ομίλων του Champions League για διακοπές, έχοντας εξασφαλίσει την πρόκριση και με συνεπή παρουσία στα τελευταία στάδια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Μια ομάδα που στο άκουσμα καμιάς κλήρωσης απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο δεν ένιωθε δέος και την αίσθηση πως πάει για υπέρβαση. Για τον Παναθηναϊκό των δύο περιόδων του Κυράστα (και των Αναστασιάδη, Μαρκαριάν όταν τον διαδέχθηκαν) Άρσεναλ, Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και άλλες μετατράπηκαν από μεγαθήρια σε απλά ονόματα που δεν αντιμετωπίζονταν ως κάτι άπιαστο κι ανίκητο.
Σήμερα θα γραφτούν πολλά για τον προπονητή Κυράστα και για τον άνθρωπο Γιάννη από όσους τον ήξεραν καλά. Οι νεότεροι, ειδικά οι φίλοι του τριφυλλιού, καλά θα κάνουν να τα διαβάσουν όλα. Στις σίγουρα χιλιάδες λέξεις που θα ξεπηδήσουν μπροστά στα μάτια τους θα βρουν εκείνα τα στοιχεία που θα αποκαλύπτουν γιατί η 1η Απριλίου του 2004 ήταν, είναι και θα είναι μια μαύρη μέρα στην ιστορία του συλλόγου. Η μέρα που έφυγε η μορφή της ομάδας που έκανε τον Παναθηναϊκό πιο κοσμοπολίτη από ποτέ και τον έφερε πιο κοντά από κάθε άλλη φορά στα όνειρά τους.
Το ότι δεν κατάφερε να πανηγυρίσει ένα πρωτάθλημα, όσο απομακρυνόμαστε από τα γεγονότα που συνετέλεσαν σε αυτό, μοιάζει ολοένα και περισσότερο τρομερά ασήμαντο και δευτερεύον. Τα όσα πρόσφερε ακόμη και μέσα από την απώλεια των τίτλων φαντάζουν –και είναι- πολύ μεγαλύτερα από το χώρο που θα έπιανε μια κούπα στην τροπαιοθήκη της ομάδας…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
